இலக்கியம் படைப்பவர்கள் வேறு திரைக்கதை ஆசிரியர்கள் வேறு, இரண்டுக்குமான அடிப்படை, கற்பனையை எழுத்தில் கொண்டு வருவது தான் என்றாலும், இலக்கியமும், திரைக்கதையும் வடிவத்தில் வெவ்வேறு வகைப்பட்டவை. இவை இரண்டிலுமே மேதைகளாக இருந்தவர்கள் வெகு சிலர் மட்டுமே. அவர்களில் எம்.டி.வாசுதேவன் நாயரை முக்கியமானவராகக் கொள்ளலாம். ஒரு இலக்கியவாதி திரைக்கதையாசிரியராக மாற்றம் கொள்ளும்போது ஏற்படும் சிக்கல்களை இவரது திரைக்கதைகளை பார்க்கவியலாது என்பதே அவர் மீது கொண்டிருக்கிற பிரமிப்பு.
அவர் எழுதிய ‘நாலுகெட்டு’, ‘இரண்டாம் இடம்’ ‘காலம்’ நாவல்கள் குறித்து யோசிக்கும்போது எம்டிவியின் நாவல் வடிவத்துக்கும் அவரது திரைக்கதை பாணிக்கும் ஒரு நெருக்கம் இருப்பதை உணரமுடிகிறது. அவர் காட்சியின் வழியாகவும் ஒலிகளாகவும் நமக்கு ஒன்றை சொல்கிறார். இது திரைக்கதை யுத்திக்கு அணுக்கமானது.
கலைகளின் அற்புதங்களில் ஒன்று சிற்பக்கலை. ஆனாலும் வடிவமைத்த சிற்பிகள் பெயர்கள் எதுவும் நமக்குத் தெரியாமல் போனது துரதிருஷ்டமே. சிற்பிகள் தங்களுடைய திறனை ஒரு கலைத் தொண்டென செய்திருக்க வேண்டும். கலைஞர்கள் என்பதைக் கடந்து இது தங்களது தொழில் என்கிற மனதோடு செதுக்கியிருக்க வேண்டும். ஆனாலும் தான் செதுக்கிய சிற்பத்தை ரசிக்கும் ஒருவன் ஒரு கணமேனும் தன் கலையின் சக்கரவர்த்தியாக தன்னை உணர்ந்தேயிருப்பான். அந்த மனத் திருப்தியே அவனை மேலும் மேலும் உந்தியிருக்க வேண்டும். கோயில்களையும் , மாளிகைகளையும் , கொட்டாரங்களையும் செதுக்கிக் கட்டிய தச்சர்களில் பெருமைமிக்கவர்களை பெருந்தச்சர்கள் என விளிப்பது வழக்கம். அப்படியான ஒரு பெருந்தச்சனின் கதை இது.
கேரளா மட்டுமல்லாது அநேகமாய் சிற்பிகள் வாழ்ந்த எந்த நிலப்பரப்பிலும் சொல்லப்படுகிற ஒரு தொன்மக் கதையின் மையத்தை மட்டும் கொண்டு எம்.டி.வி எழுதிய திரைக்கதை ‘பெருந்தச்சன்’. கேரளாவில் மட்டுமல்ல, கழுகுமலைப் பகுதிகளிலும் கூட இந்தத் தொன்மைக் கதை உண்டு. திருநெல்வேலி மாவட்டம் கழுகுமலையில் உள்ள சமணக்குன்றில் பாதியில் விட்டுப் போன சிற்பங்கள் உண்டு. இதற்குக் காரணமாக ஒரு பெருந்தச்சன் மற்றும் அவரது மகனுடைய கதையையும் சொல்கிறார்கள். இதே கதை தான் கேரளாவிலும் வேறு விதமாக சொல்லப்படுகிறது. அதாவது, தந்தையும் மகனும் கல், மர, சிற்பிகளாக வாழ்ந்திருந்தனர். மகன் அப்பாவின் சொல்லை மீறுகிறான். வீட்டை விட்டுப் போகிறான். அவன் திரும்பி வருகையில் சிற்ப வித்தைத் தெரிந்தவனாக மாறியிருக்கிறான். அவனுடைய சிற்பம் அப்பாவைக் காட்டிலும் அற்புதமாக அமைந்துவிடுகிறது. இதனைத் தாளமுடியாத தந்தை அவனை உளி வீசிக் கொன்றுவிடுகிறார். பின்னர் தான் செய்த செயலுக்குத் தானே வருத்தப்படுகிறார். இப்படியாக தந்தையே மகனை உளி கொண்டு கொன்ற கதை ஒன்று எங்கோ நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும். அது வாய்மொழியாகவும், நாட்டுப்புறக் கதைகளாகவும் உலாவி வருகின்றன. பாதி செதுக்கப்பட்ட கோயில்களிலும் குன்றுகளிலும் இதே கதை மீண்டும் மீண்டும் எடுத்தாளப்படுகிறது.
Support authors and subscribe to content
This is premium stuff. Subscribe to read the entire article.
